Broken crayons still color

Iedereen kent ze, en iedereen had ze vroeger. De doos met gebroken krijtjes. De mooie, volledige krijtjes bleven in de originele verpakking, maar de gebroken krijtjes verdwenen onverbiddelijk in “de doos”. En zo voel ik me soms ook. Als een gebroken krijtje.

De laatste tijd ging het me wat minder goed af, heel mijn MS-gedoe. Sinds mijn – ondertussen talrijke – bezoekjes aan de MS-kliniek ben ik me meer en meer bewust van de rol die MS in mijn leven speelt. En die rol is in werkelijkheid veel groter dan ik hem zelf had toebedeeld. Het is me nu heel duidelijk dat ik bijna een jaar lang niet besefte wat MS precies voor mij zou betekenen. Met het stilstaan van de wereld werd ik gebroken, maar iets hield de hele boel nog bijeen. Vergelijk het met het papiertje rond een krijtje. Het papiertje dat de twee stukken van een gebroken krijtje bij elkaar houdt. Mijn papiertje bestond uit de echtgenoot, de familie, de vrienden, en het optimisme dat me zomaar overkwam. Een jaar lang deden ze hun uiterste best om ervoor te zorgen dat ik niet helemaal zou breken, en wat deden ze dat goed. Net zoals je na het horen en voelen van de “krak” van het krijtje extra voorzichtig bent om ervoor te zorgen dat het niet uit elkaar valt, werd ik me eens te meer bewust van de mensen rondom me die met me begaan waren. En nog steeds zijn. Want begrijp me niet verkeerd, had het enkel aan hen gelegen dan was mijn papiertje nog steeds intact geweest. Maar net als bij een krijtje komt ooit het moment dat het papiertje het begeeft. Je voelt en ziet het aankomen: de scheur die zich steeds verder een weg zoekt in de vezels van het papieren omhulsel, millimeter voor millimeter. Ik voelde het aankomen, van het moment dat ik op 21 januari voor het eerst de MS-kliniek verliet. Opgelucht, doch ongerust. Bij elk bezoek, elk onderzoek, elke uitslag, elk pilletje Tecfidera verloor het optimisme een stukje van z’n terrein. Bij elke confrontatie met “mijn MS” scheurde mijn papiertje steeds verder. Totdat begin en einde van de scheur elkaar ontmoetten en ik genadeloos in twee brak. Stilletjes, onhoorbaar voor de buitenwereld, maar hartverscheurend binnenin.
Bijna een jaar hoorde ik nergens bij. Ik wilde in de originele verpakking blijven, bij de ongeschonden krijtjes. Dus deed ik me ook zo voor: ongeschonden. Maar ik kon op veel momenten voelen dat ik daar niet helemaal thuishoorde. Mijn lichaam kon het hoge tempo niet aan en MS bleef stiekem z’n ding doen zo lang ik geen medicatie nam. Tegelijkertijd wilde ik ook niet in de doos met de andere gebroken krijtjes. Ik wilde mijn leven gewoon verder blijven leven zoals ik het voor het stilstaan van de wereld deed, tegen beter weten in. In september nam ik mijn job weer fulltime op, ik plan steevast mijn weekends bomvol en ik laat me veel te vaak vangen door frustraties en stress (al dan niet werkgerelateerd). Totdat ik op was. Letterlijk. Op, kapot, doodmoe. En dan brak ik. Plots zat ik in de doos. Van de ene dag op de andere was ik me ervan bewust dat ik echt wel “iemand met MS” ben, en niet voor even maar voor de rest van mijn leven.
Tranen met tuiten heb ik gehuild. Eerst enkel wanneer ik alleen was. Omdat ik niet wilde dat iemand mijn tranen zou zien. Omdat ik niet wilde toegeven dat ik in de doos zat. Maar dan, beetje bij beetje, zocht ik de sterke armen van de echtgenoot op. Ontelbare tranen zijn opgevangen door zijn schouders, ontelbare kusjes gaf hij op mijn voorhoofd, ontelbare troostende woorden kwamen over zijn lippen. Ook met de familie en met vrienden kon ik stapje voor stapje toegeven dat ik gebroken was. En ook zij vingen me op, stukje voor stukje. En oh, dat deed zo’n deugd. Weten dat, hoewel mijn papiertje gescheurd was, de aparte stukken van mijn omhulsel hun werk nog steeds deden. Ze helpen me bij het nemen van belangrijke beslissingen wat betreft mijn verdere leven met “mijn MS”, en steunen me in elke keuze die ik zelf maak.
Wat ik al langer wist, is dat ik niet alleen in de doos zit. En daar maak ik gebruik van. Praten met lotgenoten helpt. Hoewel ieders MS anders is, helpt het om met iemand te kunnen praten over hoe het voelt om gebroken te zijn. Over hoe het leven verder gaat na het breken. En over hoe het sommige dagen wel lijkt alsof ik in steeds kleinere stukjes breek.

Vandaag is het Wereld MS Dag, de dag die ik een jaar geleden zelf uitriep tot FUCK MS – dag. En om hier een jaarlijkse traditie van te maken, wil ik ook dit jaar op deze dag mijn middenvinger opsteken naar MS. FUCK YOU, MS! Want weet je… Je kan ons dan wel breken, maar je vergeet hierbij één ding. Ook gebroken krijtjes kleuren nog. En ik ben vastbesloten om je dat elke dag opnieuw te bewijzen.